контрольная работа вариант 18
.docМинистерство образования республики Беларусь
Учреждение образования
«БЕЛОРУССКИЙ ГОСУДАРСТВЕННЫЙ УНИВЕРСИТЕТ ИНФОРМАТИКИ И РАДИОЭЛЕКТРОНИКИ»
Институт информационных технологий
Специальность: информационные системы и технологии в экономике
КОНТРОЛЬНАЯ РАБОТА
По курсу: "Гісторыя Вялікай Айчыннай вайны савецкага народа (ў кантэксце Другой сусветнай вайны)" для студэнтаў завочнай формы навучання.
Вариант № 18
Студент-заочник 1 курса
Группы № 082321
ФИО Палыко Артём
Вячеславич
Адрес г. Минск, ул Рафиева
дом 113, кв 250
Тел. +37529 3905020
Минск, 2010
№ XVIII. УКЛАД БЕЛАРУСКІХ ПАРТЫЗАН I ПАДПОЛЬШЧЫКАЎ У ПЕРАМОГУ НАД ВОРАГАМ.
-
Страты нямецкіх воінскіх фарміраванняў ад дзеянняў партызан i падпольшчыкаў Беларусі.
2. Уз'яднанне партызанскіх фарміраванняў з часцямі Чырвонай Арміі.
І ЧАСТЬ
Страты нямецкіх воінскіх фарміраванняў ад дзеянняў партызан i падпольшчыкаў Беларусі.
В пламени пожаров горела белорусская земля. Но ни один метр территории не давался врагу без боя. Серьезный отпор получили гитлеровцы под Минском. В этих боях особенно отличилась 100-ая стрелковая дивизия под командованием генерала И.Н. Русиянова.
Подпольщики столицы проводили диверсии на предприятиях, в фашистских учреждениях, передавали в партизанские отряды оружие и медикаменты, сведения о движении вражеских эшелонов, планы размещения военных объектов в городе. Подпольщики Минска совершили около 1500 диверсий, уничтожили большое количество гитлеровцев и прислужников. По приговору народа уничтожили кровавого палача Вильгельма Кубе, который являлся наместником фюрера в Белоруссии.1
На оккупированной территории фашисты делали все возможное, чтобы страхом парализовать волю населения к сопротивлению. Расстрелы, бесконечные пытки, массовые повешения, поджоги деревень ничем ни брезговали фашисты.
Сначала патриоты действовали небольшими группами, сжигая мосты на дорогах, уничтожая линии связи, обстреливая группы мотоциклистов из засады. С каждым днем борьба народа с оккупантами приобрела массовый характер. В бой вступают отряды, руководимые опытными командирами. Часто можно было видеть, как вооруженные лопатами, топорами, пилами патриоты перекапывали дороги, строили на них завалы, уничтожали мосты, переправы, нарушали телефонно-телеграфную связь врага.
Многие члены резервных групп, дружин самообороны участвовали вместе с партизанами в боях, являлись связными отрядов.
Адначасова з узброенай партызанскай барацьбой разгортвалася падпольная антыфашысткая дзейнасць у гарадах і іншых насельніцкіх пунктах. Патрыёты, якия там засталіся не гледзячы на тэррор, не скарыліся ворагу. Яны сабаціраваліся ворагу. Яны сабаціравалі гаспадарча – эканамічныя, палітычныя і ваенныя мерапрыемства захопнікаў, здейнялі шматлікія дыверсіі.
Менавіта на гэта арыентавала дырэктыва ЦК КП(б)Б ад 30 чэрвеня 1941 года аб пераходзе на падпольную работу партарганізацый раёнаў, занятых ворагам. Звярталася увага на тое, што партызанская барацьба павінна знаходзіцца ў полі зроку і весці пад непасрэдным кіраўніцтвам заканспіраваных падпольных партызанских структур.
Чатыры вобласці – Гомельская, Магілёўская, Мінская, Пінская, у якіх засталіся аблсныя парт органы. Тольки для арганізацыйна-кіраўнічай дзейнасці ў тыле ворага было пакінута звыш 1200 камуністаў, ў тым ліку 8 сакратароў абкамаў; 120 сакратароў гаркама і райкомаў партыі. Усяго ж для нелегальнай работы ў Беларусі заставалася звыш 8500 камуністаў.
Як і партызанскія фарміраванні, папярэдне створанае і самастойна ўзнікшае падполле самастойна адразу ж прыступіла да дыверсійнай баявой і палітычнай дзейнасці. у Мінску ўжо ў другой палве 1941 года падпольшчыкіўзрывалі склады са зброяй і ваеннай маёмасцью, цэхі і майстэрні па рамонту баявой тэхнікі, вырабу харчавання, знішчалі варожых чыноўнікаў,салдатаў і афіцэраў. У снежні 1941 года ў час напружанных баёў пад Масквой, яны ажыццявілі паспяховую дыверсію на чыгуначным вузле: вынікам яе з'явілася тое, што замест 90-100 эшалонаў ў сутки адсюль на фронт адпраўлялася толькі 5-6.
Акупацыйная адміністрацыя ў Мінску атрымлівала звесткі аб актыўнай дыверсійна-баявой дзейнасці падпольшчыкаў Брэста, Гродна, Мазыра, Віцебска.
На Аршанскім чыгуначным вузле эфектыўна дзейнічала група К.С. Заслонава. у снежні 1941 года брыкетна-вугальнымі мінамі, яна вывяла са строю некалькі дзесяткаў паравозаў: частка з іх была ўзарвана і замарожана на станцыі, іншыя ўзарваліся на шляху да фронту. Скардзячыся з гэтага выпаду, аршанская група бяспекі СД паведамляла свайму кіраўніцтву: "дыверсіі на чыгуначнай лініі Мінск-Орша сталі такімі частымі, што кожную з ніх па асобку не апішаш. Не прахдзіць ніводнага дня, каб не было здзейснена адной альбо некалькх дыверсій".
У Віцебску ў 1941- 1942 г.г. дзейнічала 56 падпольных груп. Адной з іх 3 кастрычніка 1942 года кіравала В.З. Харужая, якая была накіравана сюды Беларускім штабам партызанскага руху. 13 лістапада 1942 года фашысты схапілі і пасля доўгіх допытў закатавалі яе, а таксама С.С. Палякову, Е.С. Суранову, К.Д. Балдагову, сям'ю Вераб'ёвых. Пасмяротна В.З. Харужай прысвоена званне Героя Савецкага Саюза.
Важная роля ў разгортаванні антыфашасцкага руху ў Брэсцкай вобласці належала створаному ў маі 1942 года па ініцыятыве былых членаў КП ЗБ І.П. Урбановіча, М.Е. Крыштадовіча, І.І. Жыжкі "Камітэту барацьбы з нямецкімі акупантамі". Камітэт не абмяжоўваў сваю дзейнасць толькі Брэсцкай вобласці, а распаўсюджваў уплыў на шэраг раёнаў Баранавіцкай, Беластоцкай вобласцей.2
У Гомелі актыўную барацьбу з ворагам вялі групы на чыгуначным вузле. паравозавогонарамонтным заводзе, лесакамбінаце і іншых прадпрымествах горада – усяго больш за 400 чалавек.
Іх дзейнасцю кіраваў аператыўны центр у складзе Ц.С.Барадзіна, І.Б.Шылава, Р.І.Цімафеенкі.
Ні на адзін дзень не спынялася антыфашыстская барацьба ў акупіраваным Магілеве. Вясною 1942 года, каля 40 груп, больш за 400 чалавек абўядналіся ў падпольную арганізацыю "Камітэт дапамогі Чырвонай Арміі".
Аналіз такой гістарычнай з'явы перыяд у Вяликай Айчыннай вайны, як дзейнасць антыфашысцкага падполля на часова акупіраваннай немцамі тэрыторыі, сведчыць, што падполле з пачатку і да канца свайго існавання (а праз яго прайшло 70 тысяч чалавек) было цесна звязана з народнымі масамі, абапіралася на іх пастаянную падтрымку. Дзесяткі тысяч з іх аддалі жыццё ў імя свабоды.
Одной из самых массовых форм борьбы против врага было сопротивление невооруженного населения. Жители городов отказывались работать на фабриках, принадлежащих фашистам, крестьяне боролись против общинных порядков в деревне. Где только можно было белорусский народ прятал от врага продовольствие, оборудование заводов, фабрик и колхозов. Рискуя жизнью, патриоты слушали радиопередачи из Москвы, читали газеты, листовки. В партизанских зонах действовали школы.
У ліку першых, самастойна узнікшых, быў Пінскі партызанскі атрад пад камандаваннем В.З. Каржа, які налічваў каля 60 чалавек.
На тэррыторыі Кастрычніцкага района Палескай вобласці актыйна дзейнічаў атрад "Чырвоны Кастрычнік". Яго кіраўнік Ц.П.Бумажкоў і Ф.І.Паўлоўскі 6 жніўня 1941 г. сталі першымі партызанамі – Героямі Савецкага Саюза. На міншчыне, у весцы Зачалле (Любанскі р-н),баявую партызанскую групу стварыў Дзм. Хамицэвіч. У Чашніцкім раёне узброеную барацьбу супраць акупантаў узначаліў Ц.Я. Ярмаковіч. З ліку рабочых і службоўцаў Пудацьскай картоннай фабрыкі ў Суражскім раёне быў створаны атрад на чале якога стаў М.П. Шмыроў, любоўна названы у народзе "Бацькам Мінаем".
На аснове былых знішчальных батальёнаў партызанскія атрады ўніклі ў Парыцкім, Лельчыскім, Ельскім, Рагачоўскім, Мехаўскім і іншых раёнах Беларусі. Усяго ў другой палове 1941 года самастойна узнікла 60 атрадаў і груп.
Дзейнасць партызан выклікала ў захопнікаў сур'ёзную заклапочанасць. Генерал Вагнер, напрыклад, паведамляў начальніку генеральнага штаба сухапутных сіл Германіі Ф.Гальдэру, што група арміі "Цэнтр" не можа быць належным чынам забяспечана ўсім неабходным " з выпадку разбурэння партызанамі чыгуначных шляхаў". Каб пакончыць з дзейнасцю "лясных бандзітаў", як называлі партызан гітлераўцы, у ліпені – жніўні 1941 г. была здзейснена першая буйнамаштабная карная аперацыя пад назвай "Прыпяцкія балоты". У выніку яе правядзення карнікі знішчылі 13 788 чалавек,у асноўным мірных жыхароў,акружэнцаў, усіх тых, хто быў западозраны ў падтрымцы партызан. Нягледзячы на размах аперацыі і яе жорсткасць , карнікі не дасяагнулі поўнага поспеху.3
Станоўчы ўплыў на развіццё партызанскай барацьбы аказала Маскоўская бітва. Разгром немцаў каля сцен сталіцы СССР яскрава сведчыў, што план "маланкавай вайны" пахаваны, што вайна будзе працяглай і агрэсар урэшце будзе разгромлены.
Новы ўздым партызанскага руху ў Беларусі прыпаў на вясну – лета 1942 года. Характэрнай рысай руху стала вызваленне ад акупантаў значных тэрыторыі і утварэнне там партызанскіх зон, дзе гаспадарамі становішча былі самі партызаны. Першая такая зона узнікла ў студзені - лютым 1942 года на тэрыторыі Кастрычніцкага раёна былой Палескай вобласці, яе так званы "гарнізон Ф.І.Паўлоўскага" ў сваім складзе налічваў 13 атрадаў (звыш 1300 чалавек). Узброеных вінтоўкамі, 70 станковымі і ручнымі кулямотамі і. др. "Гарнізон" распаўсюжваў свой уплыў і на частку пунктаў суседніх раёнаў – Глускага, Любанскага, Старадарожскага, Капаткевіцкага.
Цэнтрам партызанскага руху ў Магілёўскай вобласці с вясны 1942 г. стаў Клічаўскі раён. дзе базіраваліся даволі буйная групоўка партызан. Гэтыя атрады ва ўзаемадзеянні шэрагам партызанскіх групп выгналі захопнікоў з многіх пунктах суседніх Асіповіцкага і Кіраўскага раёнаў.
Некаторую асаблівасць мела арганізацыя партызанскіх фарміраванняў на тэрыторыі Віцебскай вобласці, якая з пачатку 1942 года з'яўлялася прыфрантавой. Вялізарнае значэнне мела існаванне так званых Суражскіх (Віцебскіх) Варот (40-кіламетровы прагаі у лініі фронта стыку нямецкіх армій "Поўнач" і "Цэнтр"), праз якія з вялікай зямлі у тыл ворага накіровалася арганізатарскія і дыверсіёныя групы, зброя, боепрыпасы, медыкаменты і інш. Яны дзейнічалі з лютага да верасня 1942 года.
На пачатак студзеня 1943 года клолькасць партызан у Беларусі перавысіла 56 тысяч чалавек. Узброенную барацьбу супраць захопнікаў вялі 56 брыгад, якія аб'ядноўвалі 220 атрадаў. Партызанскі рэзерв складаў на гэты час звыш 150 тысяч чалавек.
У сакавіку 1942 года Мінскі падпольны абкам партыі арганізаваў баявы рэйд на тэрыторыі Любанскага, Жыткавіцкага, Ленінскага, Старобінскага, Слуцкага Раёнаў. У ім удзельнічалі даволі значныя сілы партызан – атрады А.І. Далідовіча, М.М. Розава, А.І.Патрына, Г.М. Сталярова, В.З. Каржа – усяго каля 600 чалавек. Партызаны рухаліся двума паралельнымі напрамкамі. праходзячы 25-30 км.
вынікам актывізацыі баявых дзеянняў мінскіх і палескіх партызан стала стварэнне даволі абшырнай Любанскай партызанскай зоны, якая ў спалучэнні з Кастрычнійкай зонай ахоплівала значную тэрыторыю. Акрамя Любанскага – кастрычніцкай партызанскай зоны на акупіраванай тэрыторыі Беларусі ў розны час дзейнічала некалькі дзесяткаў іншых зон. Найбольш значныя з іх Баранавіцкая, Беластоцкая, Брэсцкая, Вілейская, Гомельская, Магілеўская, Мінская, Палеская і Пінская абласныя злучэнні.
Важнае значэнне ў барацьбе з акупантамі мелі ўдары партызан на камунікацыях праціўніка, у першую чаргу на чыгунках, мастах і буйных вузлах. Летам 1942 года, калі Чырвоная Армія вяла цяжкія абарончыя баі ля Сталінграда, ЦШПД звярнуўся да партызан Беларусі з заклікам як мага актыўней зрываць перакідку да месца баёў рэзерваў праціўніка, дабіцца поўнага знішчэння вайсковых эшалонаў па іх шляху да фронту. Партызаны Беларусі адказалі на гэты заклік шэрагамі буйных аперацый, у тым ліку і на камунікацыях праціўніка.
У пачатку жніўня 1942 года дыверсійная група брыгады "За Савецкую Беларусь" Віцебскай вобласці узарвала чатырох пралетны мост праз раку Дрысу на магістралі Полацк –Даўгапілс. Рух па ім быў адноўлены толлькі праз 16 сутак. 25 жніўня партызаны атрада імя М.Ц. Шыма Пінскай вобласці разграмілі гарнізон у Бастыні на чыгунцы Баранавічы – Лунінец.
Удзел у аперацыях разам з партызанамі прымалі і мясцовыя жыхары якія складалі скрытыя партызанскія рэзервы. Так, брыгада М.С. Кароткіна пры ўдзеле 250 мясцовых жыхароў. 29 жніўня 1942 года разбурыла чыгуначнае палатно на участку Сіроціна – Язвіна. За ноч было разбурана некалькі кіламетраў чыгункі, зроблены перакопы насыпу. У выніку чыгунка Полацк – Віцебск не дзейсніла 10 сутак.4 Рост партызанскага руху выклікаў хвалю карных варожых экспедыцый. За май – лістапад 1942 года фашысты правялі больш за 40 карных аперацый, але ліквідаваць партызанскі рух яны не здолелі.
Пасля паспяховага заканчэння Сталінградскай бітвы і іншых франтавых аперацый 1943 года, у першую чаргу бітва пад Курскам, партызанскія сілы сталі множыцца яіэ худчэй. Толькі ў Мінскай вобласці за 1943 год у партызанския атрады уступіла звыш 22000 чалавек. Характерна, што партызанскі рух рос і ў заходніх абласцях Беларусі.
Нямецкае галоўнае кіраўніцтва ў другой палове ліпеня адчувала сябе вельми дрэнна. У гэты час пачалося наступленне 2-га і 3-га Прыбалтыйскага франтоў. Саюзнікі таксама пачалі ваенныя аперацыі на Захадзе. Нямецкі генерал Бутлар пра гэта напісаў наступнае: "Разгром группы армий "Центр" положил конец организованному сопротивлению немцев на Востоке".5
Паказчыкам узросшага майстэрства партызан і іх штабоў, з'яўлялася правядзенне ў адзін і той жа тэрмін і у межах усёй акупацыйнай тэрыторыі Беларусі буйнамаштабных аперацый, якія ўвайшли ў гісторыю пад назвай "Рэйкавая вайна". У іх удзельнічалі фактычна ўсе партызанскія злучэнні рэспублікі. На Беларусі 1943-1944 г.г. аперацыя "Рэйкавая вайна" ажыцяўлялася ў 3 этапы. Янак ставіла мэтай зрыў ваенных перавозак праціўніка і максімальнае садзейнічанне наступленню Чырвонай Арміі. Першы этап (пад назвай "Аккорд") пачаўся ў ноч 3-4 жніўня 1943 года і працягваўся да сярэдзіны верасня, другі – 19 верасня да пачатку лістапада гэтага года (ен атрымаў назву "Канцэрт"). Трэці этап пачаўся ў ноч 20 чэрвеня 1944 года.6
За час 1-га і 2-га этапаў "Рэйкавай вайны" партызаны узарвалі звыш 200 тысяч рэек. Блі разбураны чыгуначныя лініі Цімковічы- Асіповічы, Бабруйск – Старушкі, Жлобін – Калінкаквічы. Адначасова партызаны пускалі пад адкос эшалоны, узрывалі масты, чыгуначныя станцыі. Яскравымпаказчыкам баявых поспехаў партызан ў 1943 годзе з'яўляецца тое, што пад іх кантролем знаходзілася 60% акупацыйнай тэраторыі, значная частка якой была цалкам вызвалена ад захопнікаў. сур'езна занепакоеныя такім становішчам, фашысты на працягу 1943 года правялі звыш 60-ці буйных карных аперацый супраць партызан і насельніцтва. У шматдзённых баях апрача ахоўных і паліцэйскіх сіл прымалі таксама ўдзел многзя тысячы кадравых салдат і афіцэраў вермахта . На іх узбраенні былі танкі, артылерыя, самалеты.
Аднак у гэты час у Беларусі актыўна дзейнічалі 374 тысячы добра ўзброенных партызан, якія аб'ядналіся ў вялікія атрады, часткі. Агульнае кіраўніцтва партызанскай барацьбой ажыццяўлялі падпольныя арганізацыі КПБ на чале з першым сакратаром П.К.Панамарэнка які адначасова з'яўляўся і начальнікам центральнага штаба партызанскага руху СССР да студзеня 1945 года.7
Одной из самых значимых и ярких операций в партизанской деятельности была операция "Рельсовая война", лучше всего узнать об обстановке, характере операции из воспоминаний. Как раз такой фрагмент из воспоминаний ветерана партизанского движения Н.Е.Усова.
"…Вечером 1 августа в штабе бригады было оживленно. Сюда вызвали всех командиров, комиссаров и начальников штабов. пришел Хомченко, и все настороженно притихли. Комбриг начал читать приказ. Ццентральный штаб партизанского движения в ночь на 3.08. 1943 г. объявляет начало крупномасштабной операции "Рельсовая война". Собравшихся командиров поразила широта её охвата – железнодорожных коммуникаций врага территории Белоруссии, Украины, Латвии, Литвы и областей Ленинградской, Калининской, Смоленской, Орловской.
Озабоченность командиров можно было понять, каждый представлял себе важность этой необычной операции и каждому хотелось быть на её переднем крае. Один Павел Стрельцов широко улыбался. Его диверсионной группе предстояло главное – рвать рельсы.
Бригаде отводился участок дороги между станциями Крулевщизна и Подевилье. Этот участок дороги был тщательно изучен разведчиками. Трескучими взрывами вспыхивали над насыпью, со звоном и свистом летели куски рельсов и шпал, и эти взрывы повторялись снова и снова. Когда диверсионная группа возвращалась с задания живой, все были очень довольны удачей, местные жители высыпали на улицу встречать партизан. Было радостно на душе, мне вспоминалось начало, первые дни, настороженность крестьян, а сейчас они улыбались поздравляли партизан с успехом. Конечно же, в этом немалая заслуга коммисаров, агитаторов. А коль крестьяне живут делами партизан, это значит, включились в борьбу за освобождение своей земли.8
II ЧАСТЬ
Уз'яднанне партызанскіх фарміраванняў з часцямі Чырвонай Арміі
Советские воины мужественно сражались под Бобруйском, Борисовом, Витебском, Гомелем. Одной из ярких страниц в истории Великой Отечественной войны вошла оборона Могилева.
Армия и народ были едины. Героически сражались народные ополченцы, бойцы добровольческих истребительных батальонов, сформированных прямо на заводах и предприятиях. Когда враг прорвался дальше на восток, истребительные батальоны превратились в партизанские отряды. К середине июля 1941 года в республике насчитывалось 78 батальонов, в которых героически сражались с наступающими гитлеровскими войсками более 13 тысяч бойцов народного ополчения. Число желающих взять в руки оружие росло изо дня в день. Вот что писал в своем заявлении в горком партии гомельский рабочий Александр Федорович Тургеев: "Когда над любимой страной нависла угроза, мое место в рядах защитников Родины. Мне уже под пятьдесят, но я владею в совершенстве станковым пулеметом. Буду громить фашистов так же, как в годы гражданской войны громил банды Деникина и Дутова, банды басмачей в Средней Азии. Прошу зачислить меня в народное ополчение".9
В 12-ти километрах от Могилева в сосновом лесу размещался штаб Западного фронта. 1 июля 1941 года здесь проходило с участием К.Е. Ворошилова, Б.М. Шапоникова и П.К. Пономаренко первое совещание руководящих советских работников Белоруссии по организации подпольной работы и партизанской войны в тылу врага.
В Белоруссии, как и в других оккупированных районах страны, захватчики осуществляли разработанную ими человеконенавистническую программу массового уничтожения советских людей. По плану "Ост" предусматривалось уничтожить 75% белорусов, 25%белорусов подлежит онемечиванию. На территории Белоруссии гитлеровцы создали более 260 концентрационных лагерей. В Тростенецком лагере смерти фашисты уничтожили более 200 тысяч человек. Гитлеровцы провели более 100 карательных операций, уничтожали деревни вместе с населением. За время оккупации немецкие захватчики уничтожили в Белоруссии более 2 миллионов 200 тысяч советских граждан, вывезли в Германию на каторжные работы около 380 тысяч человек.10
Кровавый режим не сломил воли белорусских людей. Они поднялись на всенародную войну против фашистских захватчиков. Было это в первые дни войны. Суровое время для всей нашей страны. Фашисты уже захватили Минск, рвались к Смоленску, чтобы открыть себе прямой путь на Москву. После стремительных атак вражеских войск раздробленная часть Красной Армии осталась в тылу врага. Они и стали первыми партизанами. Часть из них стала прорываться к фронту, наводя замешание во вражеских войсках, а другая часть ушла в леса. После этого к ним примкнули те, кто вырвался из вражеского лагеря. При непосредственном участии К.Е. Ворошилова проводились формирования и инструктаж партизанских отрядов и диверсионных групп для отправки в тыл противника. В июле были направлены на оккупированную территорию группы партийных и комсомольских работников для организации коммунистического подполья и партизанских отрядов. На 1 августа 1941 года в Белоруссии, которую к этому времени гитлеровцы уже захватили полностью, был образован 231 партизанский отряд, в отрядах народных мстителей насчитывалось свыше 12 тысяч бойцов. На важнейших коммуникациях днем и ночью наносились удары 148 диверсионных групп общей численностью 2593 человека.11
В тяжелых условиях оккупации уже в 1941 году действовали Минский, Гомельский, Пинский подпольные обкомы партий, 21 подпольный райком КП(б) Белоруссии.
Документы свидетельствуют, что Минский подпольный обком партии, который возглавил В.И. Козлов,21 июля 1941 года провел первое подпольное собрание всех коммунистов Любанского района, на котором всесторонне обсуждались работа партии, в связи с выступлением 3 июля 1941 года по радио И.В. Сталина. На собрании был избран Любанский подпольный райком партии. На них возлагалась задача организации на местах широкой сети подпольных групп.
Во всенародной борьбе с захватчиками большую роль сыграли партийные организации столицы республики. Минск дал партизанскому движению Белоруссии тысячи своих сыновей и дочерей. 1100 дней и ночей продолжалась легендарная эпопея борьбы Минчан-подпольщиков в условиях фашисткой оккупации. Впереди были рабочие промышленных предприятий и железнодорожники столицы. Многие из них позже влились в партизанские отряды, стали их боевым ядром. Это снискало Минску славу непокоренного, сражающегося города. Секретарю подпольного горкома КП(б) И.П.Козинцу и славным патриотам подпольщикам столицы И.К.Кабушкину, Н.А.Кедышко, Е.В.Клумову, Е.Г.Мазаник, В.С.Омельянюку, М.В.Осиповой за мужество и отвагу присвоено звание Героя Советского Союза.
Создание партизанского резерва Центральным Комитетом КП(б) Белоруссии выполняло указание ЦК ВКП(б), в котором говорилось: "Нужно повести дело так, чтобы не было ни одного города, села населенного пункта на временно оккупированной территории, где бы не существовал в скрытом виде боевой резерв партизанского движения. Этот скрытый боевой резерв партизанского движения должен быть числом не ограничен и вовлекать всех честных граждан, желающих сражаться от немецкого гнета".12
1 "Беларусь в годы Великой Отечественной войны", В.Н. Долготович, Минск, Беларусь 1988 г.
2 Па матэрыялам перыядычнага друку: да 52-годдзя Вялікай Перамогі.
3 "Нарысы гісторыі Беларусі" І.М Ігнаценка, Мінск, Беларусь 1994 г.
4 "Нарысы гісторыі Беларусі", І.М. Ігнаценка, Мінск, Беларусь, 1995 г.
5 Мировая война 1939-1945 г.г. Сборник статей. Издательство иностранной литературы, с. 240
6 "Нарысы гісторыі Беларусі", І.М. Ігнаценка, Мінск, Беларусь 1995 г.
7 Жуков Г.К. Воспоминания и размышления. М., 1969 г.
8 Н.Е. Усов "В семье партизанской", Беларусь 1988 г.
9 "Партизанскими тропами Белоруссии", Проф. издат 1984 г. 16 стр.
10 "Беларусь в годы Великой Отечественной войны", В.Н. Долготович, Минск, Беларусь 1988 г.
11 Жуков Г.К. Воспоминания и размышления. М., 1969 г.
12